Kusura bakmasın ancak bilmiyor. Yanında, yöresinde bulunanlar da “söylediğiniz doğru” değil, demiyor aşikâr ki. Recep Tayyip Erdoğan’ın geçtiğimiz gün İstanbul Bağcılar’da Dava Ocaklarını ziyareti sırasında, “Amerika’ya bu seçimlerde bir ders vermemiz lazım. Joe Biden oradan konuşuyor, Biden’ın buradaki büyükelçisi ne yapıyor? Gidiyor Bay Kemal’i ziyaret ediyor. Ayıptır, biraz kafanı çalıştır. Sen büyükelçisin. Senin buradaki muhatabın Cumhurbaşkanı’dır” kelamlarının üzerinde artık alışıldığı için olsa gerek pek durulmadı.
SORUMLU DEĞİLLER
Oysa, Erdoğan’ın ABD’nin Ankara Büyükelçisi Jeff Flake’e “senin buradaki muhatabın Cumhurbaşkanıdır” diyerek çıkışması gerçeğin tümünü yansıtan bir söz olmadığı için diplomatik açıdan problemli bir lisandır. Münasebetiyle konuşulmayı hak eden bir yanı var elbette. Öncelikle belirtelim, Büyükelçiler devletlerinin temsilcisi olduğu için kimseye karşı sorumlu değildirler. Diplomasi kurallarına karşı sorumlulukları vardır yalnızca, muhatapları da herkes olabilir.
ABD’ye yönelik hiçbir tenkitten rahatsız olmam, belirtmiş olayım. Ancak beyefendinin yanlış sözlerine de dayanak verilmesini hakikat bulmam. Genel Başkan’ın herkesin bildiklerinin aykırısını söylemesine onay verir duruma düşmenin alemi yok. Bilmiyor, bilmediği de söylenmeli.
Bilmeden konuştuğu malum, ancak evvelki tavırlarına bakılırsa daima kendisini yalanlayan biri de tıpkı vakitte Erdoğan. İçinde kendisinin yer aldığı her olayı hakikat bulmak üzere bir yanlışı da var. Diğerlerinde kusur, kusur gördüğü şeyler Erdoğan için birebir manaya gelmiyor. Bu tavırlarının nedeni sahiden kendisini her bahiste “tek” görmesi. Zati bu “tek”lik üzerine bir sistem de kurdu, malum.
ABROMOWİTZ’DEN HUGGİNS’E KADAR
ABD elçisinin muhalefet başkanıyla görüşmesini muhakkak ki “otoritesi”ne meydan okumak olarak anlayan Erdoğan da yıllar evvel ABD temsilcilerinin “muhatabıydı” meğer. İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığı sırasında ABD’nin Ankara Büyükelçisi olan Morton I. Abramowitz’le son derece yakın bağları olmuştu, bilinir. “Buradaki muhatabı” Erdoğan’a nazaran o periyodun Cumhurbaşkanı olması gereken Abromowitz, Erdoğan’la görüşmüştü bir kaç kere. Erdoğan, İBB Başkanlığı sırasında okuduğu bir şiir nedeniyle mahpus cezası aldığında, 29 Eylül 1998’de periyodun ABD Başkonsolosu Carolyn Huggins tarafından da ziyaret edilmişti.
Kılıçdaroğlu’nun ya da Erdoğan’ın ABD büyükelçisiyle görüşmesinden hazzetmesem de bu cins görüşmeler yapılıyor işte. Her şeyin yolunda gittiği bir ülkede rastgele bir ülkenin elçisi birileriyle görüşme fırsatı bulamaz. Buna yol açan sistemin kurucusu durumundaki Erdoğan’ın bundan yakınmaya hakkı yok. Sıradan vatandaşların yanı sıra muhalefet başkanının bile kimlerle görüşeceğini belirleme “hakkı”nı kendinde gören Erdoğan hakikaten de bir “şahsım” devleti oluşturdu, latife maka derken.
Gerçekten diğerlerine tanımadığı “görüşme” özgürlüğünü sonuna kadar kullanan biri olan Erdoğan İsrail-Türkiye ilgilerinin düzeltilmesi için kimi teşebbüslerin yapıldığı sırada hem o periyodun İsrail Başbakanı Binyamin Netanyahu hem de dönemin ABD Başkanı Barack Obama ile telefon görüşmesi yaptığını açıklamıştı. “Obama, Netanyahu ile birlikte beni aradı. Evvel Netanyahu’nun sesini aldım, Obama’nın sesini özlemiştim, evvel kendisiyle görüşeyim dedim” cümlesini bin yıl geçse unutamam kendi adıma.
OBAMA’NIN ÖZLENEN SESİ
Özel/sivil hayatında kimin sesini özlemişse elbette konuşabilir lakin cumhurbaşkanı olarak muhatap olduklarıyla ölçüyü âlâ ayarlamak durumundadır. Memlekette “aykırı” tek bir sese tahammülü olmayan Erdoğan’ın “sesimize tahammül edip yokluğunda özlemesi” için her birimizin Obama olacağı falan yok olağan ki. Beğense de beğenmese de sesimizi duyacak daima.
ABD elçisinin yalnızca kendisiyle muhatap olacağına inanan Erdoğan, bu muhatap olmanın tarihe nasıl geçeceğine de dikkat etmeli. Obama’nın sesini özlemesini unutacak tek bir yurtsever yoktur bu memlekette. Hem ettiği laflara hem de kimlerle ne vakit görüştüğüne dikkat etmeli kişi.
Öyle bir an gelir ki biriyle görüşmekten çok ondan nasıl kelam ettiğinizle anımsanırsınız.